volg mij!

op twitter, bij pinterest, via friend-connect, bij tumblr of instagram. Flickr-en doe ik ook.


Djeezus. Ik wor er zo moe van. Telkens ook tellen, hoeveel volgers je hebt. Want iedereen kijkt daar stiekem toch wel naar. Naar zijn "followers", "visits", "repins", "comments" en "likes".

Ik doe aan 75% niet mee, maar zit nu al aan mijn limit. Ben er nu officieel klaar mee, en ga een brief schrijven aan mijn achterneef die geslaagd is en aan mijn tante, omdat ze lief is. Zonder volgers en bezoekers.

En dan drink ik in de avondzon, kompleet off line een biertje.

Doeg!

De Thalkirchner Brücke

Harry is met Moni.
en Heinrich valt op Vroni
Horst die vrijt met Isabel
de Thalkirchner Brücke zegt het wel.
Slot aan slot, rij aan rij
heerst de liefde hier in Mei.
En als je om je liefje bangt,
kijk of alles er nog hangt,
dan zegt de brug je onverheelt,
of je hart voor haar nog zählt.

geblo(g)keerd

Ik zou eigenlijk wel weer een stukje willen schrijven hier. Maar het lukt niet goed. Want ik moet aldoor maar aan Japan denken, en dan wordt ik eerst verdrietig, en dan woedend, daarna wil ik heel actief gaan helpen, en tenslotte zijg ik moedeloos ineen.

En wie wil dat nou weten? Het gaat ons toch allemaal zo (in meerdere of mindere mate) wanneer we de hopeloze, intens verdrietige en beangstigende situatie daar meekrijgen?

De wond die is ontstaan is in eerste linie die van de achterblijvers van de vele slachtoffers en hun ineengestorte leven. Die van het hele volk en het land Japan. Maar in tweede linie trekken deze katastrofes hun kring wijder. Veel wijder. En dan bedoel ik niet het tiende millisievertje dat wij hier wellicht, misschien, eventueel mee zullen krijgen. Het gaat om onze levensinstelling, om het gedachtengoed waar de hele geindustrialiseerde westerse, oosterse, zuidelijke en noordelijke wereld op gebaseerd is.
Techniek is goed, want groei is goed omdat geld goed is.

Niet dus. Niet zo. We kunnen er zo langzaam toch echt niet meer onderuit denk ik. Hoe dan wel?

Nou, dan komt dus een bedrukt zwijgen van mijn kant. En daarom wist ik niet zo goed of ik dit stukje wel moest schrijven. Maar ik heb het toch gedaan. En misschien weet iemand daarbuiten wel het antwoord. Dat zou mooi zijn. Heel mooi.

Spinnewebben..

...op deze blog.

Jammer. Maar het is wat veel zo nu en dan. Met de computer enzo, bedoel ik.

En nu wordt het ook nog Carneval. Wat dat bestaat hier in München ook. Overal waar het katholiek is, hè? Ik ben opgegroeid in Brabant, dus ik weet wel waarover ik het heb.

Het liefste zou ik vroeger Dansmarieke zijn geweest. Maar achteraf ben ik wel blij dat dat niet doorgegaan is, en er dus geen foto's van mij bestaan met een driesteek, witte krullen pruik en een megakort, nepfluwelen rokje.

Elk nadeel hep z'n voordeel. Nu ga ik kostuums klaarleggen voor het grut. Dracula en Indiaan. Geen Dansmarieke. Das gibt's hier nicht.

Nachtmens

Zo'n pioenroos, daar zou ik nou op het einde van de dag wel zo zoetjes aan in willen zakken. En dan langzaam mijn slaap ingedragen worden.


's Ochtends dan weer verkwikt en heerlijk geurend opstaan. Ja, dat lijkt me wel wat. Maar waarschijnlijk moet ik gewoon vroeger naar bed. Dan gaan die visioenen vanzelf over.

zitzaligindezon

't zit er weer op voor dit jaar.

De sneeuw, bedoel ik.

De laatste zielige bruine hoopjes smelten weg. De stoep bezaaid met fijn grint. Soms duiken dingen plotseling weer op uit die smeltende sneeuwhopen. Maar meestal blijven ze verdwenen. Helaas.

Wij zijn echter net onkruid - en duiken dus altijd weer op.

Nemen weer bezit van ons balkon, dragen flierefluitend onze jas open. Laten de handschoenen en muts weer weg (als ze al niet ergens in die sneeuwhopen verdwenen waren). Nemen het woord "Lente" weer in de mond, wel wetend dat we nog met een paar ijzige dagen hier en daar bestraft zullen worden.

Het was mooi en wit deze winter. Sneeuw ruikt heerlijk. Maar de lente ruikt nog beter!

Toren

We hebben een prinses in huis. Soms twee. Ook wel eens drie.

Affijn die ene waar ik het net over had, was alleen even op bezoek. Ze bracht haar huisdier mee. Een schuifelende toren.

Nu denk je misschien dat torens geen huisdieren zijn, en al helemaal niet kunnen lopen. Maar da's dan mooi fout gedacht.


Zie je wel?
Wattie eet daar ben ik nog niet achter. Misschien cement.
Ik zal het 'm eens vragen als t'ie weer voorbij komt geschuifelt.