Ik zou eigenlijk wel weer een stukje willen schrijven hier. Maar het lukt niet goed. Want ik moet aldoor maar aan Japan denken, en dan wordt ik eerst verdrietig, en dan woedend, daarna wil ik heel actief gaan helpen, en tenslotte zijg ik moedeloos ineen.
En wie wil dat nou weten? Het gaat ons toch allemaal zo (in meerdere of mindere mate) wanneer we de hopeloze, intens verdrietige en beangstigende situatie daar meekrijgen?
De wond die is ontstaan is in eerste linie die van de achterblijvers van de vele slachtoffers en hun ineengestorte leven. Die van het hele volk en het land Japan. Maar in tweede linie trekken deze katastrofes hun kring wijder. Veel wijder. En dan bedoel ik niet het tiende millisievertje dat wij hier wellicht, misschien, eventueel mee zullen krijgen. Het gaat om onze levensinstelling, om het gedachtengoed waar de hele geindustrialiseerde westerse, oosterse, zuidelijke en noordelijke wereld op gebaseerd is.Techniek is goed, want groei is goed omdat geld goed is.Niet dus. Niet zo. We kunnen er zo langzaam toch echt niet meer onderuit denk ik. Hoe dan wel?
Nou, dan komt dus een bedrukt zwijgen van mijn kant. En daarom wist ik niet zo goed of ik dit stukje wel moest schrijven. Maar ik heb het toch gedaan. En misschien weet iemand daarbuiten wel het antwoord. Dat zou mooi zijn. Heel mooi.
