Buiten voor de computer

Ik zit met m'n neus in de boter. Helaas niet in de boterkoek maar in de "website-provider-gaat-failliet-dus-zoek-het-maar-uit-boter". En de Kerst zit eraan te komen, en daarna een snoepreisje naar Australie. En dan moet het wel allemaal blijven werken.

Dus graaf ik al m'n filetjes weer uit en kopieer, importeer en programmeer dat het een lieve lust is. Mijn site is namelijk low tech, wat synoniem is aan: Het kost hopen tijd en energie en het komt toch nooit helemaal goed.
Maar je roeit met de riemen die je hebt.

Het leuke van al dat gespit is wel dat je altijd wat fotootjes tegenkomt. Zoals deze. Afgelopen lente genomen:

Je ziet ze stil genieten. Van het buiten zijn.

En wat dat dan voor voeten in de aarde heeft gehad!

"Kwil niet aankleden!"/"Die broek al helemááál niet!"/"Ik hoef niet naar buiten."/"Ik ga zéker niet mee."/"Het is geen mooi weer!"/"Wandelen is blèèèh"/"Die schoenen zijn stom!"/"De auto stinkt!"/"Kwor misselijk"/"Ik heb honger/"Nee geen boterham met kaas"/"Zijn we er al?"/"Ben moe".

Een paar uur later zijn we weer op weg naar huis. En dan komt, zuchtend zachtjes vanuit de achterbank: "Oh, mama ik vond het hier zóóó mooi. Ik wil hier zeker terugkomen."

adventeren

Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld. Ben er niet aan begonnen. De adventkalender.

Ik weet niet hoe het nu is in NL, maar toen ik nog maatje 122 droeg en we 's avonds om zeven uur naar Tita Tovenaar keken, waren er geen adventkalenders in Nederland. Er was één vriendinnetje in de straat die zo'n ding had. Deurtjes met plaatjes erachter. Kreeg ze volgens mij altijd van een tante uit Duitsland. Wij deden gewoon aan Sint en Piet en die kwamen op 5 December en anders niet.

Maar ja, ik draag nu geen maatje 122 meer en ben ook niet meer in Nederland. En vorige week kwam Hannah bij mijn dochter spelen en die had extra een adventkalender voor Madeleine geknutseld. Met één heel grote deur met papiersneeuw erachter en gummi-beren en een hart. Want Madeleine was zo zielig, omdat ze nog nooit in haar hele leven een adventkalender had gekregen van haar moeder. Nog nooit. En daarover had ze tegen Hannah haar hart uitgestort.

Toen was het uiteraard bekeken. Ik stond voor een kindertrauma in de dop. Natuurlijk kon ik naar de supermarkt rennen en een liefdeloze kalender met sneeuwengeltjes, sneeuwberen, sneeuwmannen, kerstmannen en tjokvol chocolade uit het schap plukken. Of bij het warenhuis van mijn vertrouwen de laatste playmobil-elfen-kalender voor de neus van een andere snuivende moeder wegsnaaien.

Beter was het natuurlijk om er zelf een in elkaar te zetten.

Om een lang verhaal kort te maken heb ik nu, na 5 keer bij verschillende winkels te zijn geweest, 3 avonden origamiejen, een bezoek aan de speeltuin (voor de benodigde tak) en een middag draadjes knopen een kalender. Hij is wel leuk. (Helaas -of gelukkig- geen foto van het geheel. Het licht is te slecht).

Alleen: hoe zeg ik het die goeie ouwe Sint dattie het rustig aan kan doen in München dit jaar? Hij verheugt zich altijd zo op de Glühwein en de middeleeuwse Weihnachtsmarkt. Ik vind het namelijk na 5 verjaardagen (de hele kleuterschool is zo ongeveer in November geboren), 24 advent-kalender-mandjes én de Kerst wel goed.

Anders zitten we zo in midden in het volgende kindertrauma.