We waren even weg. Nu ben ik wel vaker even weg. Weg van m'n blog bedoel ik. Maar dit keer was ik echt ver weg. In Australie. 6 weken lang.
En toen we thuiskwamen was er vanalles aan de hand. Lekkage in de badkamer. Ongeduldige klanten. Kindercarnaval voor de deur met allerlei verkleedwensen en zelfmaakbuffetten. Mijn belastingadviseuse met de aangifte en een hoop vragen (deel 80, paragraaf 18a, wordt vervolgd...Je vraagt je soms af waarom iemand vrijwillig belastingadviseur wordt...). Maar nu zit ik hier lekker met een glaasje wijn om even te schrijven hoe het was. Voor degene die het wil weten.
Australie hing er voor mij altijd zo'n beetje bij. Zo vlak naast Antartica. Je moet altijd je best doen om het op een wereldbol te zien vinnik. Je hoofd scheef en naar beneden loerend. Maar ja, 2 jaar geleden besloot mijn beste vriendin er naar toe te verhuizen. Dus nu was het de hoogste tijd om haar en haar familie even op te zoeken. En als je al gaat moet je het goed doen. Je zit er tenslotte ook 24 uur voor in de lucht.
Dus daar gingen we. En natuurlijk hebben we er geen spijt van gekregen.
Zes weken en een nieuwe wereld later begin ik nu langzaam te verwerken, te zien, nog een keer te genieten. Een eerlijk continent. En de mensen: Goudgravers, rustzoekers, middenstanders, ballen en surf-dudes. Net als overal eigenlijk. Alleen de Aborigines, die maken het anders. Nog steeds de ziel van het land.
Dus als het even kan: Niet dreutelen en denken van oh-het-is-zo-ver-duur-met-spinnen-en-slangen. Gewoon doen. Gaat prima.
En ze hebben goeie koffie. Lekkere mangos ook.
Alleen bintjes, die heb ik niet gezien, die moet je misschien van thuis meenemen.
