Zo. Daar zijn we weer. De plantjes leven nog. De reclamefoldertjes verstoppen de brievenbus niet meer, en de was is nog niet gedaan. Ik laat de zandkorrels in schoenen en tassen nog maar even liggen. Voor de nostalgie. Even nog in de luwte van het weg-zijn zitten. Niemand heeft nog ontdekt dat we terug zijn.
Maar dat komt wel, en da's natuurlijk ook goed. Komende week is de "Schultüte" aan de beurt. Dan moet er geknutselt worden. Daarna wordt het menens: Huiswerk, alleen de "Nymphenburger" oversteken, "fett cool" en "bäbisch" leren zeggen op vanzelfsprekende toon, plaatsje in de klas veroveren...
Success mijn meisje. Dikke kus. En je weet: Ik zit altijd in jou team.
