Over verkiezingen in Duitsland. Politieke wel te verstaan (niet wie er de volgende superster gaat worden).
Wat mij namelijk opvalt is dat het er nogal wat zijn. Burgermeesterverkiezingen, gemeenteraadsverkiezingen, verkiezingen voor de "Landesregierung" (Provincie-niveau op z'n kort-door-de-bocht's), Bundeswahlen (Tweede kamer) en Europa natuurlijk. En dan nog de een of andere plaatselijke afstemming over een vliegveldje meer of minder, of een metrolijntje extra.
Wel leuk op zich, krijg je veel waar voor je demokratische geld. Maar het is natuurlijk wel moeilijk om alle Hans-Georgs, Ariberts, Christians, Nadja's en Gabriele's uit mekaar te houden. Daarom wordt er natuurlijk elke keer vlijtig campagne gevoerd. En da's nou het geinige. Dan staan, hangen en liggen door de hele stad posters met de "Kandidaten-in-Kwestie". En omdat je je als kiezer toch wil kunnen identificeren met het geweldige gedachtengoed en het krachtige leiderschap van een partij, staat er óf een pakkende slogan op (de partij voor autorijders is daar goed in) óf het symphatieke, verzorgde, vertouwenswaardige gezicht van de "Spitzenkandidat" lacht je ochtendfris tegemoet.
Vinnik allemaal OK. Zo gaat dat nou eenmaal. Maar soms, als ik dan zo op m'n fietsje door de stad rij en ik merk hoe zich een nieuwe campagnegolf langzaam als volkorenpap over me uitstort, wordt ik baldadig. Natuurlijk hou ik me in, ik mag hier toch geen kruisjes zetten. Maar dat het anderen soms net zo gaat blijkt wel.
Arme Bernd. Hij kan er eigenlijk niks aan doen.Nou ja, misschien wat sport. Of een keer een slaatje zonder mayo in de pauze in plaats van een Schweinshaxe. Maar verder... veel succes hoor Bernd! Echt waar.
