Is het al winter?

Gevoelde winter bedoel ik dan, hè? Hier nog niet. Geen sneeuw. Temperatuur netjes in de plus. Maar ik voel wel dat ik zo langzaam in de winterslaap ga.

"Is er dan een verschil?", hoor ik je denken.

Maar ik ben in mijn echte leven heus wel actief hoor.

Uit mijn sporadische blogpostjes mag je geen conclusies trekken.

Affijn,vandaag zag ik nog iemand (behalve dan alle kindertjes van het noordelijk halfrond en de gehele toeristenindustrie in de alpen) die op sneeuw zat te wachten. De skis stonden al buiten. Om te wennen, denk ik.

Ik wens jullie een mooie advent en een fijne kerst. Je weet maar nooit wanneer ik weer een stukje schrijf. Doe er ook nog maar een prachtig 2010 bij. Voor de zekerheid.

Is het nog zomer?

Zo. Daar zijn we weer. De plantjes leven nog. De reclamefoldertjes verstoppen de brievenbus niet meer, en de was is nog niet gedaan. Ik laat de zandkorrels in schoenen en tassen nog maar even liggen. Voor de nostalgie. Even nog in de luwte van het weg-zijn zitten. Niemand heeft nog ontdekt dat we terug zijn.

Maar dat komt wel, en da's natuurlijk ook goed. Komende week is de "Schultüte" aan de beurt. Dan moet er geknutselt worden. Daarna wordt het menens: Huiswerk, alleen de "Nymphenburger" oversteken, "fett cool" en "bäbisch" leren zeggen op vanzelfsprekende toon, plaatsje in de klas veroveren...

Success mijn meisje. Dikke kus. En je weet: Ik zit altijd in jou team.

Verkiezingen

Daar wilde ik dus een tijdje geleden al iets over posten.
Over verkiezingen in Duitsland. Politieke wel te verstaan (niet wie er de volgende superster gaat worden).

Wat mij namelijk opvalt is dat het er nogal wat zijn. Burgermeesterverkiezingen, gemeenteraadsverkiezingen, verkiezingen voor de "Landesregierung" (Provincie-niveau op z'n kort-door-de-bocht's), Bundeswahlen (Tweede kamer) en Europa natuurlijk. En dan nog de een of andere plaatselijke afstemming over een vliegveldje meer of minder, of een metrolijntje extra.

Wel leuk op zich, krijg je veel waar voor je demokratische geld. Maar het is natuurlijk wel moeilijk om alle Hans-Georgs, Ariberts, Christians, Nadja's en Gabriele's uit mekaar te houden. Daarom wordt er natuurlijk elke keer vlijtig campagne gevoerd. En da's nou het geinige. Dan staan, hangen en liggen door de hele stad posters met de "Kandidaten-in-Kwestie". En omdat je je als kiezer toch wil kunnen identificeren met het geweldige gedachtengoed en het krachtige leiderschap van een partij, staat er óf een pakkende slogan op (de partij voor autorijders is daar goed in) óf het symphatieke, verzorgde, vertouwenswaardige gezicht van de "Spitzenkandidat" lacht je ochtendfris tegemoet.

Vinnik allemaal OK. Zo gaat dat nou eenmaal. Maar soms, als ik dan zo op m'n fietsje door de stad rij en ik merk hoe zich een nieuwe campagnegolf langzaam als volkorenpap over me uitstort, wordt ik baldadig. Natuurlijk hou ik me in, ik mag hier toch geen kruisjes zetten. Maar dat het anderen soms net zo gaat blijkt wel.


Arme Bernd. Hij kan er eigenlijk niks aan doen.Nou ja, misschien wat sport. Of een keer een slaatje zonder mayo in de pauze in plaats van een Schweinshaxe. Maar verder... veel succes hoor Bernd! Echt waar.

moerstaal

Duits heeft van die woorden, die moet je echt drie keer lezen. Ook als je 5 talen in je eindexamenpakket hebt, je er al 15 jaar woont en je er normaliter best wel lekker doorheen kletst. Kijk zelf maar (en lees even hardop mee):




Nou? Zei ik het niet? Rohr-ohr-zucker? Roh-rohr-zucker? Roh-roh-errgh-zucker?
Het komt natuurlijk omdat ze alles consequent aan elkaar vast breien. Ondanks deze uitwassen is het wel een taal die zich buitengewoon goed voor poezie leent.
En voor afkortingen.
Ik ben er inmiddels een beetje aan gewend. Aan dat Duits.

Voorjaar

Ik weet niet hoe dat bij julie zit, maar mijn kinderen zijn erg creatief. Alle vriendjes en vriendinnetjes, buurmeisjes/jongetjes, neefjes en nichtjes ook.

Kettingen, volgestempelde briefjes met hanepoten-geheimschrift, geverfde katoenen tasjes, papieren regendruppels, kartonnen clowns-zonder-armen, maskers, tekeningen, strijkkralenkonstrukties, St Maarten lantarens, kerstversiering, doorgelopen crepepapieren verjaardagskronen, kleihompjes...Moet ik nog doorgaan?

Ik weet verder niet wat jullie met al deze creaties doen, maar wij moeten ze bewaren. Allemaal. Ook moeten wij alles bewaren wat ooit nog eens omgezet of verwerkt kan worden in een kunstwerk. Of geruild kan worden tegen iets anders wat ooit nog eens omgezet of verwerkt kan worden in een kunstwerk. Misschien wel over 100 jaar of zo. Mag allemaal niet weg.

Maar nu is het lente, en het kriebelt. De ramen moeten schoon. (Geloof me: We hadden net een verbouwing op de dakverdieping. Ze moeten schoon). En de meubels moeten verschoven (dat moet nou eenmaal in het voorjaar). Dus werd er aan alle kanten opgeruimd. En alleen het stapeltje wat echt, echt, echt niet weg kan, mocht blijven.

Maar ik weet wel van wie ze het hebben.

Eergisteren kwam ik thuis met een grote tas viltresten. Mooie kleuren wolvilt. Voor een prikkie. Die kon ik dus niet laten liggen. Mag echt niet weg.

Weer thuis

We waren even weg. Nu ben ik wel vaker even weg. Weg van m'n blog bedoel ik. Maar dit keer was ik echt ver weg. In Australie. 6 weken lang.

En toen we thuiskwamen was er vanalles aan de hand. Lekkage in de badkamer. Ongeduldige klanten. Kindercarnaval voor de deur met allerlei verkleedwensen en zelfmaakbuffetten. Mijn belastingadviseuse met de aangifte en een hoop vragen (deel 80, paragraaf 18a, wordt vervolgd...Je vraagt je soms af waarom iemand vrijwillig belastingadviseur wordt...). Maar nu zit ik hier lekker met een glaasje wijn om even te schrijven hoe het was. Voor degene die het wil weten.

Australie hing er voor mij altijd zo'n beetje bij. Zo vlak naast Antartica. Je moet altijd je best doen om het op een wereldbol te zien vinnik. Je hoofd scheef en naar beneden loerend. Maar ja, 2 jaar geleden besloot mijn beste vriendin er naar toe te verhuizen. Dus nu was het de hoogste tijd om haar en haar familie even op te zoeken. En als je al gaat moet je het goed doen. Je zit er tenslotte ook 24 uur voor in de lucht.

Dus daar gingen we. En natuurlijk hebben we er geen spijt van gekregen.

Zes weken en een nieuwe wereld later begin ik nu langzaam te verwerken, te zien, nog een keer te genieten. Een eerlijk continent. En de mensen: Goudgravers, rustzoekers, middenstanders, ballen en surf-dudes. Net als overal eigenlijk. Alleen de Aborigines, die maken het anders. Nog steeds de ziel van het land.

Dus als het even kan: Niet dreutelen en denken van oh-het-is-zo-ver-duur-met-spinnen-en-slangen. Gewoon doen. Gaat prima.

En ze hebben goeie koffie. Lekkere mangos ook.

Alleen bintjes, die heb ik niet gezien, die moet je misschien van thuis meenemen.