Buiten voor de computer

Ik zit met m'n neus in de boter. Helaas niet in de boterkoek maar in de "website-provider-gaat-failliet-dus-zoek-het-maar-uit-boter". En de Kerst zit eraan te komen, en daarna een snoepreisje naar Australie. En dan moet het wel allemaal blijven werken.

Dus graaf ik al m'n filetjes weer uit en kopieer, importeer en programmeer dat het een lieve lust is. Mijn site is namelijk low tech, wat synoniem is aan: Het kost hopen tijd en energie en het komt toch nooit helemaal goed.
Maar je roeit met de riemen die je hebt.

Het leuke van al dat gespit is wel dat je altijd wat fotootjes tegenkomt. Zoals deze. Afgelopen lente genomen:

Je ziet ze stil genieten. Van het buiten zijn.

En wat dat dan voor voeten in de aarde heeft gehad!

"Kwil niet aankleden!"/"Die broek al helemááál niet!"/"Ik hoef niet naar buiten."/"Ik ga zéker niet mee."/"Het is geen mooi weer!"/"Wandelen is blèèèh"/"Die schoenen zijn stom!"/"De auto stinkt!"/"Kwor misselijk"/"Ik heb honger/"Nee geen boterham met kaas"/"Zijn we er al?"/"Ben moe".

Een paar uur later zijn we weer op weg naar huis. En dan komt, zuchtend zachtjes vanuit de achterbank: "Oh, mama ik vond het hier zóóó mooi. Ik wil hier zeker terugkomen."

adventeren

Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld. Ben er niet aan begonnen. De adventkalender.

Ik weet niet hoe het nu is in NL, maar toen ik nog maatje 122 droeg en we 's avonds om zeven uur naar Tita Tovenaar keken, waren er geen adventkalenders in Nederland. Er was één vriendinnetje in de straat die zo'n ding had. Deurtjes met plaatjes erachter. Kreeg ze volgens mij altijd van een tante uit Duitsland. Wij deden gewoon aan Sint en Piet en die kwamen op 5 December en anders niet.

Maar ja, ik draag nu geen maatje 122 meer en ben ook niet meer in Nederland. En vorige week kwam Hannah bij mijn dochter spelen en die had extra een adventkalender voor Madeleine geknutseld. Met één heel grote deur met papiersneeuw erachter en gummi-beren en een hart. Want Madeleine was zo zielig, omdat ze nog nooit in haar hele leven een adventkalender had gekregen van haar moeder. Nog nooit. En daarover had ze tegen Hannah haar hart uitgestort.

Toen was het uiteraard bekeken. Ik stond voor een kindertrauma in de dop. Natuurlijk kon ik naar de supermarkt rennen en een liefdeloze kalender met sneeuwengeltjes, sneeuwberen, sneeuwmannen, kerstmannen en tjokvol chocolade uit het schap plukken. Of bij het warenhuis van mijn vertrouwen de laatste playmobil-elfen-kalender voor de neus van een andere snuivende moeder wegsnaaien.

Beter was het natuurlijk om er zelf een in elkaar te zetten.

Om een lang verhaal kort te maken heb ik nu, na 5 keer bij verschillende winkels te zijn geweest, 3 avonden origamiejen, een bezoek aan de speeltuin (voor de benodigde tak) en een middag draadjes knopen een kalender. Hij is wel leuk. (Helaas -of gelukkig- geen foto van het geheel. Het licht is te slecht).

Alleen: hoe zeg ik het die goeie ouwe Sint dattie het rustig aan kan doen in München dit jaar? Hij verheugt zich altijd zo op de Glühwein en de middeleeuwse Weihnachtsmarkt. Ik vind het namelijk na 5 verjaardagen (de hele kleuterschool is zo ongeveer in November geboren), 24 advent-kalender-mandjes én de Kerst wel goed.

Anders zitten we zo in midden in het volgende kindertrauma.

Uit logeren

Nu is ze dus net zes geworden. De slingers zijn het huis nog niet uit - blijft ze al de hele nacht weg. Uit logeren bij Hannah, twee straten verderop.

Manlief (ja, want die is dus de ergste van ons twee), zit al naar de telefoon te loeren: "Moeten we niet even bellen om te vragen hoe het gaat?".
Ik: "Neu, ze bellen ons wel als er iets is."
Hij: "Oh. Ja. (Let wel, dus niet: "Oh, ja" (nonchalante berusting),
maar: "Oh. Ja." (tegenstribbelende zelfbeheersing).

Wat hij natuurlijk niet heeft gezien, is hoe opgewonden ze vanmiddag haar koffertje heeft gepakt. Hoe onsentimenteel en opgewekt we "tot morgen" tegen elkaar zeiden bij het afscheid. Hoe benieuwd ze zich afvroeg wat voor ontbijt ze toch wel bij Hannah zou krijgen. Hoe vaak ze eergisteren heeft gezegd: "Ik wou dat het overmorgen was" En hoe vaak ze gisteren zei: "Is het al morgen?". En vandaag wel 10 keer vroeg of het al middag was.

Dag muis. Tot morgen.

P.S.: En volgend jaar gaat ze naar school, met zo'n hele grote, zware, lelijke, duitse SCOUT schooltas op haar tengere rug.
Het schijnt meestal toch wel goed te gaan, heb ik me laten vertellen.
Ook met de ouders.

Dag van de Dip (let op: gezellig verhaal)

De dips zijn niet van de lucht de laatste tijd. Hier heerste een blog dip. Dan was er nog een werk dip. Normaal komt die eigenijk alleen maar zo rond een uur of drie 's middags voor (het bioritme, hè), maar op een geven moment was er een ochtend dip, een lunch dip een after-lunch dip en een namiddag dip. Dat werd me toch te gortig.

Op macroniveau spookt dan nog de wereldwijde financiele dip + ecologische katastrophe bij wijze van achtergrondriedeltje in het rond. En de amerikaanse verkiezingen (het zal toch maar "1-2-3 frietjes" met Palin worden zeg).

Om het mooi af te ronden heeft tenslotte de meteorologische herfstdip + aanverwante verkoudheid besloten vanaf vandaag hier in München de kop op te steken.

Ik ga vroeg slapen. Morgen is alles anders.

P.S.: Leuk, dat op die dikke vette chocoreep Ritter SPORT staat. Bedankt hoor Firma Ritter. God zij dank zat er tenminste nog advocaat in. Dat maakt nonchalant.

linken

Als blogger moet je natuurlijk wel linken naar andere bloggers. Dat had ik nog helemaal niet gedaan. Nou, bij deze dus. Even klein beginnen maar er zit nog groei in.

Om Mir lach ik me helemaal scheef. Of liever gezegd, om datgene wat ze schrijft. Maar soms is het ook gewoon ontroerend, in ieder geval nooit vervelend. Lees zelf maar.

En dan Anneke. Zo persoonlijk en moedig, met hoofd en hart geschreven. En haar kast met laatjes (heb ik al 10 keer allemaal opengemaakt - leuk in kasten rommelen) of haar duo-duo's.

Mooi. En er is meer, zoveel meer...

Het Oktoberfeest-Principe

Over een goeie twee weken staat de boel hier weer op z'n kop. Dan beginnen de Oktoberfeesten. Geminacht door de een, enthousiast begroet door de ander. Het is natuurlijk wel belangrijk dat je een pulletje bier meedrinkt. Anders is het bijna nergens uit te houden. Behalve misschien in de Käfer tent waar de voetbalvrouwen en "Millionaire"-lezers graag een sektje tot zich nemen. Maar daar is het om andere redenen dan weer niet uit te houden.

Affijn. Wij gaan er dus elk jaar wel heen, naar dat Oktoberfeest, want wij houden wel van een biertje. Bovendien kijk je je ogen uit. Het verveelt nooit. Het is vol, zweterig, met hoempapa muziek, er zijn Italianen en Australiers die zichzelf erg sexy vinden, het is duur en commercieel.

Iedereen komt er. Van jong tot oud, rijk en arm, advocaten en loodgieters, singles en families. Iedereen dost zich uit. Ga een tent binnen en je bent meteen overweldigd door de dimensies. 7000 mensen. Of kom om 11 uur 's ochtends ga lekker rustig buiten brunchen en kijk wel waar het schip strandt. Of ga 's middags met de kinderen in de draaimolen en de achtbaan met een suikerspin. Of rol 's avonds om 23:00 uur met "Sweet Alabama" nog in je oren uit een van de tenten. Het kan allemaal.

Een feest voor het volk. Ook als je de Süddeutsche Zeitung leest, gezellig over Neo Rauch en zijn rol in de Neue Leipziger Schule kan babbelen en (sinds kort) weet waar Zuid Ossetie ligt: Je loopt een "Festzelt" binnen en voelt de kracht van het plezier. Brood en Spelen - waarom niet?

van huis naar thuis en weer terug...

De vakantie highlights:

Als je het de kinderen vraagt: Slakken zoeken bij opa en oma in de tuin. Walter, Katalin en Joachim. Appelsientje uit een pakje. Chocoladehagel met een beetje vla. Opa's verhalen (het is werkelijk ongelofelijk hoeveel (gruwelijke) onzin mijn vader binnen 10 minuten bijelkaar kan verzinnen. Ze hangen aan z'n lippen). De zandbak. De trampoline. Het zwembad.

Als je het mij vraagt: Uitslapen. Ouders, vrienden, famile. Uitslapen. Kaneelstokjes. "Doeg" in plaats van "Tschühüß", de Maas en hollandse herenhuizen.

Ik merk dat Nederland voor mij zo langzaam nostalgie wordt. Naar huis gaan betekent het herkenbare zoeken. Fijn zwelgen, en dan weer door, want thuis is ook hier, in München. Thuis op twee plaatsen...een mens kan het slechter treffen!

warm

Ik weet nog dat het erg warm was toen ik deze foto maakte. Ik denk dat hij even wilde uitrusten naast een fonteintje. Iedereen zit graag naast een klaterfonteintje als het zo warm is. Hij ziet er wel eenzaam uit, zo tussen al dat steen. Ik hoop er maar het beste van.

nog meer mini

Die zou ik nou ook graag ergens ontdekken. Volgende vakantie misschien toch maar naar Londen.

http://little-people.blogspot.com/

mini

Eigenlijk kan je mij dus alles verkopen. Als het maar mini is. Ik doe alsof ik de smaakpolitie in persoon ben maar ondertussen sta ik bij het tuincentrum zeggen en schrijven een half uur rond de tafel met miniplantjes in minipotjes te dreutelen.

Liever het orchideetje of toch maar het palmpje doen? Die kleine gingko is ook errug leuk. En oooo...kijk es...een minimimosa!

Hoe heb ik tot nu toe toch zonder minimimosa kunnen leven?

Dus even later sta ik met 50 liter tuinaarde en een minimimosa plus een keuterpalm bij de kassa. Passende overpotjes van smurfgrootte erbij. Staan nu op mijn vensterbank, vlakbij m'n laptop. Kijk elke dag even vertederd. Vooral die mimosa hè? Die gaat écht slapen 's avonds.

laat

Het is al laat - en morgen is druk, maar ik wil toch nog even deze foto erop zetten. Zonder veel gepraat dit keer. Hoewel ie het eigenlijk wel verdient.

Hartenoog.

Zielig

Ben een beetje aan het opruimen en kwam dit kiekje weer tegen.

Dat was met Pasen dit jaar - kan er nu wel om lachen. Waren we een weekendje weg. Regen, regen, regen. Mopperend kind. Hier, omdat ze nog even een half uurtje langer bij de dorps-schoenwinkel met Heidi Klum's Birkenstockverzameling wilde staan kijken en wij niet.

Mijn veeeels te grote t-shirt aan. Toen werd ze later ook nog(al) ziek en zijn we van ellende na 1,5 dag maar weer naar huis gegaan.

Sloophuizen...

daar blijf ik altijd even staan om te kijken.

Aandoenlijk altijd, die 1,5 vierkante meter overgebleven tegeltjes, de lagen behang van 4 generaties of een verlaten postertje dat dan zo op 5 meter hoogte nog aan de wand zit.

Volhouden jongens, tot het einde.

Ook leuk: Trap-afdrukken in de zijmuren die van niks naar nergens gaan.

Waarom ik nou alijd blijf staan kijken weet ik ook niet. Zal wel iets psychologisch zijn - iets met verval en eindigheid of zo. Of gewoon nieuwsgierigheid.

Waarschijnlijk dat laatste.

verjaardag

Een waar woord.

Zegt ze: "Mam, we kunnen het toch gestreept doen?"

"De ene avond lees jij voor en de andere papa."

Goed idee, schat. Gestreept. Zo doen we het.

it is I...Clouseau!

...vinje 'm niet sprekend lijken? Of ook wel op deze mopperkont.

Vandaag...

...kom ik nergens toe. Ik moet van alles maar d'r zit niks leuks bij. Naar de douane bijvoorbeeld om belasting te betalen. Of schoonmaken. Of naar aanleiding van een tip van een vriendin naar de andere kant van de stad fietsen om te kijken of dat winkeltje dat opgeheven wordt nou echt van die leuke toonbanken heeft, en of dat wat voor mij is.

Vooral dat laatste is een lastige. Als ik niet ga kijken zal ik nooit weten of ik niet een paar fantastische toonbanken gemist hebt. Dat knaagt.

Pfff, nou allee dan maar....van dat balkon af.

Mooipraters

...zijn overal.
Je doet het zelf ook wel eens, denk ik:

Iets mooier maken dan het is. Ik in ieder geval wel.
Maar soms loopt het uit de hand en dan wordt het dus liegen. Om bestwil of keihard of zomaar uit luiheid. Bij mijn vraag van vandaag ga ik er vanuit dat liegen niet OK is.

Er komen altijd toestanden van.

Wanneer wordt mooipraten liegen?

Weet jij het?

"Nee, ik ben zo goed als gestopt."