Als je het de kinderen vraagt: Slakken zoeken bij opa en oma in de tuin. Walter, Katalin en Joachim. Appelsientje uit een pakje. Chocoladehagel met een beetje vla. Opa's verhalen (het is werkelijk ongelofelijk hoeveel (gruwelijke) onzin mijn vader binnen 10 minuten bijelkaar kan verzinnen. Ze hangen aan z'n lippen). De zandbak. De trampoline. Het zwembad.
Ik merk dat Nederland voor mij zo langzaam nostalgie wordt. Naar huis gaan betekent het herkenbare zoeken. Fijn zwelgen, en dan weer door, want thuis is ook hier, in München. Thuis op twee plaatsen...een mens kan het slechter treffen!
1 opmerking:
herkenbaar, soms voelt het als heel rijk, omdat je twee bijzondere plekken hebt, die je mag koesteren, maar soms als je je denk ik wat kwetsbaarder voelt, voelt het als armoede omdat een deel van je altijd ergens anders is...
mooie blog!
Een reactie posten