daar blijf ik altijd even staan om te kijken.
Aandoenlijk altijd, die 1,5 vierkante meter overgebleven tegeltjes, de lagen behang van 4 generaties of een verlaten postertje dat dan zo op 5 meter hoogte nog aan de wand zit.
Volhouden jongens, tot het einde.
Ook leuk: Trap-afdrukken in de zijmuren die van niks naar nergens gaan.
Waarom ik nou alijd blijf staan kijken weet ik ook niet. Zal wel iets psychologisch zijn - iets met verval en eindigheid of zo. Of gewoon nieuwsgierigheid.
Waarschijnlijk dat laatste.
2 opmerkingen:
En misschien omdat het zo fotogeniek iS?
Ja, ik kijk er ook altijd even naar, en kan dan mijn camera ook niet ongebruikt laten. Ik denk dat de fascinatie zit in het verhaal dat je bij zo'n muur kunt bedenken. In dit geval is het waarschijnlijk een jongenskamer geweest, veel vrouwen op de muur, en waar woont hij nu? En ziet zijn muur er intussen weer net zo uit?
Een reactie posten